Un estudo conclúe que a publicidade nos videoxogos é rexeitada polos máis cativos

Unha tese de doutoramento con orixe no Campus de Pontevedra someteu a análise as reaccións de nenos e nenas de España e Brasil á publicidade das páxinas de videoxogos infantís. A autora da tese, Pamela Sanders, conclúe que os máis pequenos xa “teñen unha postura crítica sobre o que ven nos anuncios” e engade que unha “mala programación” das insercións publicitarias pode estender entre os cativos “unha cegueira publicitaria, quizais mesmo unha animadversión á publicidade”, razón pola que subliña a necesidade de regular a publicidade nos espazos web para nenos.
Tomando como base a relación da infancia co consumo, os medios de comunicación e as novas tecnoloxías, Sanders analizou para a súa tese (dirixida polo profesor da Facultade de Ciencias Sociais e da Comunicación Daniel Martí) como era recibida a publicidade dos xogos en liña por parte dunha serie de estudantes de dúas escolas. Máis polo miúdo, dous grupos de nenos e nenas de entre 9 e 11 anos de Pontevedra e da localidade brasileira da Fortaleza, capital do estado de Ceará, “foron convidados a xogar durante unha hora e media na sala de ordenadores das súas escolas”, ao tempo que Sanders conversaba de xeito individual con eles, empregando a “técnica da entrevista semi-estruturada”, co obxectivo de capturar “a espontaneidade dos nenos”.
Así, nas entrevistas realizadas puido observar que os nenos comprenden a publicidade como unha maneira de financiamento duns espazos de acceso gratuíto e mesmo que “poden estar ocasionalmente interesados nalgunhas propostas”. Mais, ao mesmo tempo, tamén puido recoller a súa postura crítica ante o feito de que “a publicidade que invade as páxinas se converta nun obstáculo” nas súas partidas. Neste senso, a investigadora alude á existencia dun “discurso claro” nos nenos e nenas entrevistados, que “piden un marco diferente para o seu tempo de xogo”, no que os anuncios se adapten ás características das partidas e non supoñan unha interrupción.
A investigadora tamén fai énfase en que, “a miúdo, a publicidade convértese nunha extensión dos xogos”, e, de feito, recórrese con frecuencia ao formato advergame, un anuncio con feitura de xogo “máis efectivo cos nenos que cos adultos”.
Asemade, Sanders tamén extrae da súa investigación a necesidade de que tanto os centros de ensino como as familias non permanezan alleos ao moito tempo que os cativos pasan na rede. "Deben actuar como institucións mediadoras na súa relación con internet", sinala esta investigadora, para quen é preciso axudar aos máis novos a "desenvolver competencias críticas en contornas dixitais”.